LAW3008 กฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา 2 S/2551

ต่อมาในวันที่  29  กรกฎาคม  2551  พนักงานอัยการได้ยื่นฟ้องนายทรงสิทธิ์ในความผิดเรื่องเดียวกัน  และข้อหาเดียวกันต่อศาลอีก  ศาลมีคำสั่งไม่รับฟ้องทุกฐานความผิด

ดังนี้  คำพิพากษายกฟ้องและคำสั่งไม่รับฟ้องของศาลชอบหรือไม่  เพราะเหตุใด

ธงคำตอบ

มาตรา  166  ถ้าโจทก์ไม่มาตามกำหนดนัด  ให้ศาลยกฟ้องเสีย  แต่ถ้าศาลเห็นว่ามีเหตุสมควรจึงมาไม่ได้  จะสั่งเลื่อนคดีไปก็ได้

คดีที่ศาลได้ยกฟ้องดังกล่าวแล้ว  ถ้าโจทก์มาร้องภายในสิบห้าวัน  นับแต่วันศาลยกฟ้องนั้น  โดยแสดงให้ศาลเห็นได้ว่ามีเหตุสมควรจึงมาไม่ได้  ก็ให้ศาลยกคดีนั้นขึ้นไต่สวนมูลฟ้องใหม่

ในคดีที่ศาลยกฟ้องดังกล่าวแล้ว  จะฟ้องจำเลยในเรื่องเดียวกันนั้นอีกไม่ได้  แต่ถ้าศาลยกฟ้องเช่นนี้ในคดีซึ่งราษฎรเท่านั้นเป็นโจทก์  ไม่ตัดอำนาจพนักงานอัยการฟ้องคดีนั้นอีก  เว้นแต่จะเป็นคดีความผิดต่อส่วนตัว

วินิจฉัย

ประเด็นที่ต้องวินิจฉัยประการแรกมีว่า  คำพิพากษายกฟ้องของศาลชอบด้วยกฎหมายหรือไม่  เห็นว่า  ตามบทบัญญัติมาตรา  166  วรรคแรก  ได้กำหนด

หน้าที่ของโจทก์ไว้ว่า  “ในวันไต่สวนมูลฟ้องโจทก์จะต้องมาศาลตามกำหนดนัด  มิฉะนั้นก็ให้ศาลยกฟ้องเสีย  เว้นแต่จะมีเหตุสมควร  ศาลจึงจะเลื่อนคดี

ไป”  จากบทบัญญัติดังกล่าวแสดงให้เห็นถึงเจตนารมณ์ของกฎหมายที่จะเร่งรัดการดำเนินกระบวนพิจารณาให้เป็นไปโดยสะดวกและรวดเร็วมิให้มีการประวิงคดี  จึงกำหนดมาตรการดังกล่าวเพื่อให้โจทก์ปฏิบัติตามโดยเคร่งครัด  มิฉะนั้นย่อมเสี่ยงต่อการที่จะถูกยกฟ้อง  อันเป็นผลเสียต่อคดีของโจทก์เอง  ซึ่งข้อเท็จจริงรับฟังได้ว่า  ศาลมีคำสั่งให้นัดไต่สวนมูลฟ้อง  ในวันที่  9  กรกฎาคม  พ.ศ. 2551  เวลา  9.00 น.  และโจทก์ก็ทราบนัดโดยชอบแล้ว  กรณีเช่นนี้  โจทก์ก็มีหน้าที่ต้องไปศาลตามกำหนดนัด  แต่กลับไม่มีผู้ใดมาศาลโดยไม่แจ้งเหตุขัดข้องหรือขอเลื่อนคดี  

ถึงแม้จะปรากกข้อเท็จจริงว่า  การส่งหมายนัดและสำเนาคำฟ้องให้จำเลยโดยวิธีปิดหมายยังไม่มีผลใช้ได้ตามกฎหมายก็หาทำให้โจทก์หมดหน้าที่ที่จะต้องไปศาลตามกำหนดนัดไม่  เมื่อโจทก์และทนายโจทก์ไม่มาศาล  การที่ศาลพิพากษายกฟ้องจึงชอบแล้ว  (ฎ. 2085/2547)

ประเด็นที่ต้องวินิจฉัยประการต่อมามีว่า  คำสั่งไม่รับฟ้องของศาลชอบหรือไม่  เห็นว่า  ตามมาตรา  166  วรรคสาม  บัญญัติว่า  “ในคดีที่ศาลยกฟ้องดังกล่าวแล้ว  จะฟ้องจำเลยในเรื่องเดียวกันนั้นอีกไม่ได้  แต่ถ้าศาลยกฟ้องเช่นนี้ในคดีซึ่งราษฎรเท่านั้นเป็นโจทก์  ไม่ตัดอำนาจพนักงานอัยการฟ้องคดีนั้นอีก  เว้นแต่จะเป็นคดีความผิดต่อส่วนตัว”  ซึ่งตามข้อเท็จจริงดังกล่าวการที่ธนาคารสยาม  จำกัด  ซึ่งถือว่าเป็นราษฎรเป็นโจทก์ยื่นฟ้องนายทรงสิทธิ์เป็นจำเลยในความผิด  ตามประมวลกฎหมายอาญา  มาตรา  265  มาตรา  268  และมาตรา  341  และศาลยกฟ้อง  ปัญหาจึงมีว่า  เมื่อพนักงานอัยการได้ยื่นฟ้องนายทรงสิทธิ์ในความผิดเรื่องเดียวกันและข้อหาเดียวกันต่อศาลอีก  ความผิดฐานใดจะฟ้องนายทรงสิทธิ์ได้อีก  ซึ่งแยกพิจารณาดังนี้

ความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา  มาตรา  265  และมาตรา  268  ไม่ใช่ความผิดต่อส่วนตัวศาลยกฟ้องเช่นนี้ในคดีที่ราษฎรเป็นโจทก์  ไม่ตัดอำนาจพนักงานอัยการฟ้องคดีนั้นอีก  พนักงานอัยการจึงมีอำนาจฟ้องนายทรงสิทธิ์ได้อีก  ที่ศาลมีคำสั่งไม่รับฟ้อง  2  ฐานนี้จึงไม่ชอบ

ส่วนความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา  มาตรา  341  เป็นความผิดต่อส่วนตัว  เมื่อศาลยกฟ้องเช่นนี้ในคดีที่ราษฎรเป็นโจทก์  จึงตัดอำนาจพนักงานอัยการ  พนักงานอัยการจึงไม่มีอำนาจฟ้องนายทรงสิทธิ์อีก  ที่ศาลมีคำสั่งไม่รับฟ้องในฐานความผิดนี้จึงชอบด้วยกฎหมายแล้ว

สรุป  คำพิพากษายกฟ้องของศาลชอบด้วยกฎหมายแล้ว  ส่วนคำสั่งไม่รับฟ้องความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา  มาตรา  265  และมาตรา  268  ไม่ชอบด้วยกฎหมาย  และคำสั่งไม่รับฟ้องในความผิด  ตามประมวลกฎหมายอาญา  มาตรา  341  ชอบด้วยกฎหมายแล้ว